Een Dommelse ondernemer met hart voor maatschappelijke doelen vertelde me maanden geleden al een verhaal dat bijna lachwekkend belachelijk was: de lokale welzijnsinstelling had hem benaderd of hij mee wilde werken aan een traject om jonge asielzoekers/statushouders te helpen integreren. Betrokken als hij is, stemde hij direct toe om stageplaatsen in zijn supermarkt ter beschikking te stellen.
Het eerste traject was een jongedame die geen betaald werk kon krijgen, omdat ze de taaltoets niet haalde en derhalve ook geen opleiding kon volgen. Zij zat in een cirkeltje, want zonder werk en/of opleiding doe je erg weinig ervaring op met een taal. De stageplaats was een succes, want inmiddels heeft ze de taaltoets behaald, daarna betaald werk gekregen en inmiddels begonnen aan een opleiding. Een succesverhaal, met dank aan de begeleiding van een ondernemer en haar eigen doorzettingsvermogen.
Traject 2 was een iets ander verhaal, namelijk een dertiger die al ruim tien jaar door de regelbrei van asielzoekerscentra in Nederland ronddoolde; 10 (!!) jaar, zonder opleiding of werk. Maar ook deze man begon met zijn stage, pikte de taal weer op en voelde zich prettig nuttig. Na enkele maanden kwam er, aan de hand van een anonieme tip die niet eens deze man betrof (en ook onjuist bleek te zijn), een controle door de vreemdelingenpolitie in de supermarkt. Hoewel de controle niet op de stagiair gericht was, bleek er met zijn papieren iets niet in orde: er was geen tewerkstellingsvergunning aangevraagd, wat door de welzijnsinstelling en/of de gemeente, als opdrachtgevers van het traject, had moeten gebeuren. Uiteraard is in Nederland de werkgever verantwoordelijk voor zijn werknemers, ook als dit een stage betreft, maar in dit geval dacht de supermarkthouder te kunnen vertrouwen op de opdrachtgevers, aangezien dat ook de gemeente Valkenswaard betrof.
De man mocht natuurlijk niet werken, ook geen stage lopen, dus die zit nu al weer een half jaar in de situatie waarin hij al tien jaar gezeten had: niet mogen werken, niet mogen studeren, wel een status in dit land.
De ondernemer werd afgelopen maand verrast door een “boeterapport wet arbeid en vreemdelingen”, een ambtelijk pak papier van 35 pagina’s, waartegen hij bezwaar maakte. Dit resulteerde in een boetebeschikking……, namelijk een acceptgiro voor een bedrag van € 6000,-
Het bizarre van dit verhaal is dat de betreffende mensen legaal in nederland verblijven en een status hebben, maar niet mogen of mochten werken. Hoe kunnen mensen – die hier blijkbaar welkom zijn – niet kunnen participeren? De ambtelijke molen en inzet van vreemdelingenpolitie, SZW en allerlei instanties draait wel prettig door, blijkbaar deels gefinancierd door boetes uit te schrijven aan ondernemers met de beste bedoelingen.
Ik verbaas me enorm over deze bizarre bureaucratie, gestoeld op probleemdenken.
Rikkert Visser 
We gaan ten onder aan regels, en nog meer aan regels die bestaande regels moeten omzeilen zodat je toch aan parallelle regels die de mogelijkheid geven de bovenliggende regels toe te passen zónder daarbij een precedent te scheppen waarin de regels niet voorzien dusdanig toe te passen dat de regels niet meer daadwerkelijk te handhaven zijn en er dus een ambtenaar een oordeel moet vellen. Duidelijk zo?